Depremler karşısında yapının sağlam olduğuna inandığımız evlerde oturmak hepimizin isteği. Bizlerde bu düşünce ile evlerimizi güvenli hale getirmek için kentsel dönüşüme evet dedik.Zor olanı bekleme sürecinde kirada oturmak.Bir de şansınıza ev sahibi ile sorun yaşarsanız evi kısa sürede boşaltmak gerekir. Maalesef böyle durum yaşadık. Henüz inşaatı devam eden, iç kapıları ve kombisi takılmadan evimize taşındık. Kısa sürede başka bir eve taşınmaktansa birkaç ay sıkıntı çekip kendi mekanımız da olmayı uygun gördük.

Şu anda bitmiş ve herkes evinde oturmakta. Hırsızlık önlemleri içinde adeta bir hapishane durumunda. İç ve dış kapılar ciple açılmakta, her yerde kameralarla gözlenmekte, güvenlik görevlileri iş başında, herşey abartılı bir şekilde düzen içinde .

Oysa zavallı biz ; 12 katlı binada, çalışmayan asansör, gece gündüz inşaat ustalarının sesleri içinde, hiçbir güvenliğin olmadığı şartlarda, öyle rahat, gamsız ve korkusuz yaşadık ki, geriye dönüp baktığımda Allah sabrını vermiş, endişe duymadan, aklımıza kötülük gelmeden, dört kişilik bir aile olarak bir yıl öyle yaşadık.

Çalışan ustaların çoğu Suriyeli ve Türkçe bilmeyen, aralarında bir tane tercüman bulunan insanlardı. Dil bilmeseler de halden anlayan vicdanlı merhametli muhtemelen bize de acıyarak bakan insanlardı.

"Zorda kalmasalar bu inşaatın içinde ne işleri var" diye içlerinden geçirdiklerine, bizi koruma altına aldıklarına, kedi yavruları gibi sahiplendiklerine eminim. Bu kanıya varma sebeplerime gelirsek; ev sahipleri evlerine taşınmaya başlarken henüz güvenlik önlemleri yoktu. Çoğunun daire kapılarının önünden ayakkabılarının çalındığını, sitenin inşaat malzemelerinin çalındığını, dükkan sahiplerinin elektrik malzemelerinin çalındığını, çoğu oturanların bisikletlerinin çalındığını, hatta bitmiş boş dairelerin musluklarının çalındığını duydukça inanamadım.

Bizim ev halkının bütün yazlık kışlık ne varsa ayakkabıları kapının önündeki kömürlükte beklemekteydi. Hiçbir eksiğim olmadı. Koca inşaatın içinde delikanlı bir oğlum, genç bir kızım vardı. Sabah yerlere yeni dökülmüş harçların içinden hoplaya zıplaya çıkıp işlerine giderler, akşam da gece yarım bir gibi gelirlerdi. Gelişleri bile mutluluk içinde olurdu. İnşaatın gece bekçisi bunları misafir etmeyi,çay içmeyi ve sohbet etmeyi çok severdi. Sonra da kapıya teslim ederdi.

Zorda kalana Allah da kul da böyle yardım edermiş. İnsanın böyle zor durumlarda kalanlara vicdanı, merhameti, acıma duygusu, koruma duygusu her şekilde ön plana çıkıyor. Madde bağımlıları bile inşaatta çalışmış, onlarda bize zarar vermediklerine göre acıma merhamet duygularını kaybetmemişler yada biz onların iyilerine denk geldik. İşin çok farklı bir bakış açısı da biz bu şartlarda boğuşurken, bazı komşuların hakkımızda söyledikleri çok acı oldu. "Müteahhitin adamı, bunlara torpil geçti,en önce bunların dairesini teslim etti".

Uzaktan davulun sesi hep böyle güzel gelirmiş. Saygılar